İnsan bazen nereye döneceğini şaşırıyor. İçindeki hangi duyguya cevap vereceğini... Bir yerlere yönelmek ve kederini insanca, kendine yakışacak zarafette yaşamak istiyor. Kaçmak faydasız. Kaçış yok. Bizle durduğu sürece onunla oturacağız. Bu kederle. Şaşkınlıkla. İsyan duyguları kapıdan başlarını uzatırken sağduyumuz için bir yerlere, birilerine yönelip teselli arayacağız. Bu zamanlar geçtiğinde kendimizi bildiğimiz gibi bulabilmek için. Cem Karaca'nın sözünü hatırlıyorum, sanki 'bütün bunlar geçer ama delip de geçer' gibiydi sanki. Delinmemek için ne yapmalı?
Anne olarak, kadın olarak, insan olarak. TC vatandaşı olarak. Nereye döneceğiz? Ne kadar sabredeceğiz ve çaremizi nasıl yaratacağız?
Birlik içinde olduğumuzu bilsem de, bunun bölünmüş bir ülke içinde olduğunu görmek can yakıyor. Ama şükrediyorum, sevdiklerim sağ. Allah canı kadar yakınlarını kaybedenlere sabır versin. Bu şiddet ve bölücülüğe verdiğimiz canlara da rahmet eylesin.
Anne olarak, kadın olarak, insan olarak. TC vatandaşı olarak. Nereye döneceğiz? Ne kadar sabredeceğiz ve çaremizi nasıl yaratacağız?
Birlik içinde olduğumuzu bilsem de, bunun bölünmüş bir ülke içinde olduğunu görmek can yakıyor. Ama şükrediyorum, sevdiklerim sağ. Allah canı kadar yakınlarını kaybedenlere sabır versin. Bu şiddet ve bölücülüğe verdiğimiz canlara da rahmet eylesin.
